KOMPUTERY I ICH RODZAJE

business man building a puzzle Postęp i rozwój techniki informatycznej dokonuje się w największym stopniu w zakresie technologii budowy komputerów. Konsekwencją jest pojawianie się wciąż nowych typów komputerów w dużej mierze chodzi o nowoczesne mikroprocesory, pamięci i urządzenia peryferyjne dostosowane do potrzeb współczesności. Podział na typy komputerów jest umowny. Problemem jest wybór kryterium rozróżnienia poszczególnych typów komputera.

Najczęściej stosowanym kryterium jest przeznaczenie, budowa, funkcjonalność i cena, jaką płacimy za kupno komputera. Według tego handlowego kryterium komputery można podzielić na:

  1. mikrokomputery,

  2. minikomputery,

  3. superkomputery,

Mikrokomputery są typem komputerów, które spowodowały największe zmiany i spowodowały rozpoczęcie ery informacyjnej. Mikrokomputery można podzielić na dwie podstawowe grupy, a mianowicie:

  • specjalizowane,

  • uniwersalne.

Uniwersalne z kolei można podzielić na:

  • domowe,

  • profesjonalne.

Komputery profesjonalne, zwane popularnie komputerami personalnymi, są grupą najliczniejszą w różnego typu zastosowaniach.

Komputery ze względu na sposób użytkowania można podzielić na:

  • biurowe (desk-top), które mogą pracować w zestawach, tzw. wieżach,

  • przenośne (portable), mieszczące się w jednej obudowie,

  • notatnikowe (notebook), przeznaczone do pracy w czasie podróży i które mogą być zasilane z akumulatorów o stosunkowo niewielkim ciężarze (2-3 kg),

  • podręczne (lap-top), również przeznaczone zwykle do pracy w podróży, jed­nak nieco cięższe niż notatnikowe.

Specjalną grupę stanowią dostępne od 1992 r. komputery sterowane pisakiem, tzw. pen-komputery, pen pad. Użytkownik może go bardzo łatwo przekształcić w normalny komputer. Dokonuje się tego przez dołączenie monitora o normalnych rozmiarach, stacji, dysków, klawiatury, myszy.

Minikomputery są to w zasadzie komputery, które w porównaniu z mikrokom­puterami charakteryzują się większą pojemnością pamięci operacyjnej, dłuższym słowem maszynowym, możliwością równoczesnej pracy wielu użytkowników.

Podobnie jak produkcja personalnych komputerów zdominowana jest przez kom­putery firmy IBM i komputery z nimi kompatybilne. Głównie są to produkty firmy DEC (Digital Eguipment Corp.), przedstawicielem kom­puterów firmy DEC są komputery serii VAX. Popularnymi, również w Polsce są minikomputery firmy IBM serii AS/400 (Apllication System), oraz komputery firmy Hewlett – Packard, w tym popularny model P3000.

Do minikomputerów zalicza się często tzw, stacje robocze (work-stations). Sta­cje roboczą łączą cechy sprzętu mikro i mini. Współczesne stacje robocze można określić następująco według funkcjonalności parametrów techniczno eksploatacyjnych:

  • moc obliczeniowa, najczęściej kilkakrotnie przewyższająca komputery osobiste,

  • monitor, najczęściej 19-calowe o wysokiej rozdzielczości,

  • szybkie i pojemne pamięci zewnętrzne,

  • możliwość pracy w zestawach.

W grupie tej wyróżnić można stacje do: przetwarzania danych biurowych, obsłu­gi procesów produkcyjnych, prac projektowo-inżynieryjnych, tzw. CAD/CAM, ob­sługi instytucji finansowych (szczególnie banków i giełd).

Main-frame, czyli komputery duże i średnie. W latach osiemdziesiątych rozpo­wszechniony był pogląd, że personalne komputery wyprą komputery innych typów. Okazało się jednak, iż mimo że komputery personalne przejęły szereg zadań i mogą je samodzielnie realizować to średnie i duże komputery będą odgrywały znaczną rolę, zwłaszcza w bankach, supermarketach, administracji, ubezpieczeniach, jak i wszędzie tam, gdzie niezbędne są niezawodność, działanie w sieci, jak też ochro­na danych. Komputery typu mainframe są jedno- lub wieloprocesorowe o bar­dzo dużej wydajności. Pamięć zewnętrzna jest w praktyce nieograniczona. Ich ujemną cechą jest to, że wymagają specjalnych klimatyzowanych pomieszczeń, jak też profesjonalnej obsługi.

Superkomputery są obecnie komputerami o największej mocy obliczeniowej. Nie­kiedy o tego typie komputerów mówi się też: ultrakomputery, superserwery itp. Superkomputery produku­je niewiele firm, takich jak: Cray, NEC Hitachi, Fujitsu. Szybkość obliczeniowa super­komputerów mierzona jest w miliardach operacji na sekundę (gflops). Pamięci maso­we w formie pakietów dysków są praktycznie nieograniczone, natomiast pamięć operacyjną cechuje pojemność rzędu miliardów bajtów. Wysoka cena superkomputerów jest tym czynnikiem, który powoduje ograniczenie ich zastosowań. Wielu nawet bardzo bogatych użytkowników dzierżawi tego typu komputery lub kupowane są przez wyspecjalizowane konsor­cja. Także ich bardzo złożone konstrukcje wymagają specjalnych mediów chłodzących, np. ciekłego azotu, jak również innych wyspecjalizowanych mediów zabezpieczających ich funkcjonowanie.

W superkomputerach zastąpiono klasyczny system przetwarza­nia danych związanych z nazwiskiem Von Neumanna (przetwarza się jeden strumień danych w jednym procesie i jednej pamięci) na tzw. system współbieżny, gdzie zadania są realizowane równolegle na kilku procesorach (tzw. superskalary).

Człowiek ze zdrowym sercem i jasnym umysłem pozbawiony swoich zmysłów straciłby sens swojego istnienia, nie miałby żadnej możliwości komunikowania się z otaczającym go światem.

Podobnie komputer złożony jedynie z pamięci i procesora, byłby głuchym, ślepym i nieczułym na żadne bodźce, a więc nikomu nie potrzebnym urządzeniem.

Zasada działania naszych narządów zmysłów została już dawno poznana i umiemy budować urządzenia działające w podobny sposób.

Poszczególne zmysły mają dla nas różne znaczenie – najcenniejszy jest wzrok, potem słuch, następnie smak, węch, dotyk. Ta hierarchia nie jest przypadkowa, odpowiada ilości informacji, jaką nam te zmysły dostarczają, odpowiada też stopniowi skomplikowania urządzeń, które imitują narządy zmysłów:

  • zmysł dotyku – klawiatura, ekran dotykowy, mysz

  • zmysł słuchu – mikrofon

  • wzrok – ekran, skaner, digitizer itp.

Użytkowane, popularne programy w tym i systemy operacyjne np. typu Windows utrwalają obraz inteligencji maszyny. Ich zachowanie, prowadzenie ?rozmowy? z użytkownikiem sprawia wrażenie, że komputer nie tylko wykonuje polecenia, ale potrafi także doradzić, którą drogę wybrać. Coraz częściej podczas instalacji systemu sam rozpoznaje typ sprzętu, ustawia właściwe przerwania optymalnie konfiguruje środowisko pracy. Takie – z pozoru inteligentne – działania maszyny w pewien sposób rozgrzeszają użytkowników z myślenia i odpowiedzialności. Powstaje zatem złudzenie, że tak zmyślny system potrafi sam o siebie ale również o użytkownika zadbać także w przyszłości. Samodzielność komputerów jest jednak ?iluzją? wynikającą z nie dostrzeżenia roli człowieka w ich funkcjonowaniu.

powiązane posty