Historia i rozwój Ethernetu

sieciowka-ethernet-HPPierwotnie Ethernet oznaczał sieć lokalną utworzoną przez naukowców w centrum badawczym firmy Xerox w Palo Alto. Ethernet nie był śmiałą, nową technologią, stworzoną z myślą o jej ogromnym potencjale rynkowym, lecz raczej prostym narzędziem, ułatwiającym naukowcom wymianę danych podczas odkrywania i wdrażania nowych technologii.

Pierwotny Ethernet był siecią niezbyt wyszukaną. W dużym stopniu jej działanie, w tym również wielkość ramek, opierało się na lepiej zdefiniowanych protokołach warstwy sieci i transportu. Była to sieć pół dupleksowa, w której urządzenia łączone były za pomocą grubego kabla koncentrycznego. Prędkość przesyłania sygnału wynosiła 10 Mbps. Obecnie ten typ sieci znany jest jako PARC Ethernet lub Ethernet I. Nazwy te zostały wprowadzone dopiero po utworzeniu innych, nowych form Ethernetu w celu umożliwienia rozróżniania ich. Dziś Ethernet w swej oryginalnej postaci jest przestarzały.

Odkrywszy potencjalną wartość tej technologii, firma Xerox pozyskała partnerów w celu wprowadzenia jej na rynek. Były nimi firmy Intel i DEC (Digital Equipment Corporation). Firmy te wspólnie dokonały szeregu ulepszeń sieci PARC Ethernet i uczyniły ją czymś w rodzaju standardu otwartego. Tak zmieniony Ethernet nazwano Ethernet II.

Jednym z pierwszych kroków było zatwierdzenie Ethernetu jako samodzielnego protokołu sieciowego, który do określania rozmiarów ramki nie musiały już korzystać z protokołów warstwy sieci i transportu.

Osiągnięcie to było ważne. Istotniejsze jednak było udoskonalenie metodologii dostępu do nośnika. Oryginalny Ethernet używał bardzo prymitywnej metody ?słuchaj zanim zaczniesz mówić?, znanej też jako wielodostęp do łącza sieci z badaniem stanu kanału lub metoda CSMA. Jej istota polegała na tym, że stacja, która chciała przesłać dane, musiała najpierw upewnić się, że jest to możliwe, ?nasłuchując?, czy linie przesyłowe (kanały) są wolne. Usprawnienie polegało na dodaniu możliwości wykrywania kolizji. Nowa metodologia dostępu do nośnika zastosowana w Ethernecie II nazwana została więc wielodostępem do łącza sieci z badaniem stanu kanału i wykrywaniem kolizji (CSMA/CD).

W lutym 1980 roku instytut IEEE wziął na siebie odpowiedzialność za przekształcenie rozwijającego się Ethernetu w prawdziwy standard otwarty. Instytut nie miał na celu wyłącznie znormalizowania Ethernetu, lecz dalej idące i ambitniejsze znormalizowanie technologii sieciowych i ? co za tym idzie ? umożliwienie im współdziałania. W celu utworzenia standardów dla sieci MAN i LAN uruchomiono projekt 802, z wieloma podkomisjami i technicznymi grupami roboczymi.

Projekt 802 rozbił typową sieć na składniki funkcjonalne i pogrupował je w logicznie po sobie następujące warstwy. Wprowadził standardy otwarte dla adresowania na poziomie sprzętowym, zarządzania siecią i monitorowania jej. Standardy te stały się podstawą wielu architektur sieci lokalnych, takich jak:

  • Ethernet 10 Mbps o dostępie CSMA/CD

  • Token Ring

  • Token Bus

  • Inne

Fakt, że architektury te posiadały wspólną podstawę dla adresowania na poziomie sprzętowym, zarządzania siecią i monitorowania, oznacza, że można było tworzyć sieci o topologiach mieszanych, nie uzgadniając współoperacyjności między różnymi platformami sieciowymi. Co ważniejsze, można było zarządzać różnymi platformami i monitorować je za pomocą wspólnego zestawu narzędzi odpowiadających każdemu z owych standardów.

Stworzona przez IEEE wersja Ethernetu została formalnie nazwana 802.3 CSMA/CD. Nazwa ta jest jednak niefunkcjonalna i niemal zawsze mówi się po prostu Ethernet. Metodologia dostępu do nośnika CSMA/CD została zachowana, tak samo jak oryginalnie stosowany kabel koncentryczny oraz półdupleksowy tryb transmisji. Następnie dodano kolejną specyfikację dla kabla koncentrycznego, a po pewnym czasie również inne specyfikacje warstwy fizycznej ? dla skrętki dwużyłowej i dla światłowodu.

Obecnie bardziej stosowane staje się określanie Ethernetu za pomocą przymiotników innych niż CSMA/CD. W ciągu ostatnich lat oryginalną specyfikację 802.3 rozszerzono tak, aby obejmowała również wersję Ethernetu 100 Mbps. Spowodowało to konieczność wprowadzenia nowych specyfikacji dla warstwy fizycznej, a także pomniejszych modyfikacji mechanizmów dostępu do nośnika. Co ważniejsze, dodano również obsługę transmisji pełnodupleksowej (czyli w obu kierunkach jednocześnie). Pełnodupleksowy Ethernet pozwala urządzeniu wykorzystywać do nadawania jedną fizyczną ścieżkę, którą tworzy jedna z dwóch par skrętek dwużyłowych znajdujących się w kablu ośmiożyłowym przy jednoczesnym odbieraniu danych przychodzących drugą parą przewodów. Pełnodupleksowy Ethernet o konfiguracji przełączanej za pomocą portu skutecznie zapobiega konfliktom związanym z dostępem do nośnika za zasadzie rywalizacji. Urządzenie nadawcze może dzięki temu umieszczać ramki w sieci z prędkością przewodzenia. Specyfikacja Ethernet IEEE 802.3 jak więc widać uległa znacznym zmianom, w związku z czym określenie sieci tego typu mianem CSMA/CD jest błędne.

powiązane posty

Model referencyjny OSI

Organizacja ISO opracowała Model Referencyjny Połączonych Systemów Otwartych (model OSI) w celu ułatwienia realizacji otwartych połączeń systemów komputerowych. Połączenia otwarte to takie, które mogą być obsługiwane w środowiskach wielosystemowych. Omawiany […]

Internet w Polsce

Przynależność do bloku państw socjalistycznych, także w kwestii Internetu, nie wyszła Polsce na dobre. Aż do 1989 roku wszystkie kraje tego bloku były objęte programem COCOM, który polegał na daleko […]