KOMUNIKACJA CZŁOWIEK – KOMPUTER

komunikacja-ITKomunikacja między człowiekiem – użytkownikiem a systemem komputerowym odbywa się bezpośrednio. Jest to osiągnięcie ostatnich lat, poprzednio bowiem łańcuch po­średników był dość duży. W konsekwencji w takim układzie występowało wiele przekłamań, zmian i uproszczeń, co powodowało, że różnica między zadaniami sformułowanymi przez użytkownika a wykonanym przez system komputerowy była dość duża.

Ujemnym zjawiskiem w tym względzie było to, że cała operacja trwała niekiedy bardzo długo. Wymagała bowiem opracowania dokumentacji systemu oraz wielu uzgodnień i zatwierdzeń. W rezultacie użytkownik otrzymywał rozwiązanie nie za­wsze dotyczące problemu, który go interesował. Często rozwiązania były mu dostarczone wtedy, kiedy sytuacja zmieniła się i uzyskane informacje były nie­aktualne. Aktualizacja wymagała znowu uzgodnień i zatwierdzeń. Obecnie w większości sytuacji użytkownik bezpośrednio ?konsultuje się z komputerem?. Temu celo­wi służy zarówno sprzęt techniczny, jak też wygodne w użyciu oprogramowanie.


W układzie człowiek – komputer można wyróżnić dwa poziomy:

Pierwszy to bezpośredni układ człowiek – komputer, polegający na tym, że reakcja komputera i komunikat o efektach działania są natychmiastowe, a ewentual­ne opóźnienie wynika tylko z właściwości użytego sprzętu i rodzaju realizowanego zadania.

Drugi – kiedy dla zadania czas nie ma znaczenia, ewentualnie jest dopusz­czone opóźnienie reakcji.

W pierwszym przypadku układy można przedstawić następująco:

K-KR-M.

K-KR-D,

M-KR-M,

M-KR-D.

gdzie:

K – konsola (klawiatura komputera),

KR – komputer – jednostka centralna,

M – monitor,

D – drukarka.

W drugim przypadku na wejściu lub wyjściu; ewentualnie i na wejściu i na wyjściu, pojawiają się maszynowe nośniki danych, takich ,jak dyski, dyskietki, taśmy magnetyczne. Można więc powiedzieć, że w tej drugiej sytuacji układ jest rozbudowany i wielostopniowy. W systemie tym szczególna rola przypada urządzeniom opisanym w poprzednim rozdziale, a więc klawiaturze i monito­rom, wzbogaconym o zdalne manipulatory, np. mysz, pióro świetlne, ekran dotykowy.

Komunika­cja człowiek – komputer realizowana jest przez działania, które określamy ter­minem zwanym programowanie.

Programowanie jest pewną sekwencją działań, składającą się z:

a. opracowania algorytmu rozwiązania problemu,

b. przetłumaczenia algorytmu na wybrany język komunikacji człowiek- kom­puter,

c. uruchomienia i zrealizowania programu.

ALGORYTM I FORMY JEGO PREZENTACJI.

Algorytm to sposób postę­powania przedstawiający jednoznacznie skończoną ilość kroków (etapów) niezbęd­nych dla rozwiązania określonego zadania. Algorytm jest tak sformułowany, żeby, postępując według jego wskazań, komputer mógł rozwiązać określony problem. Algorytmy są rozwiązaniami takich zadań, które określamy jako zadania algoryt­miczne albo obliczeniowe (rys).

Za podstawowe cechy algorytmu uznaje się (1):

  • uniwersalność, czyli zapewnienie rozwiązania każdego zadania należącego do określonego typu zadań, pod warunkiem konsekwentnego jego stosowania,

  • jednoznaczność, czyli prezentacji metody postępowania w postaci skończonej listy prostych j jednoznacznych rozkazów, dotyczących postępowania na kolejnych etapach wykonywania zadania.

  • zbieżność, czyli dla każdego dopuszczalnego zbioru danych początkowych liczba operacji prowadzących do poszukiwanego wyniku jest skończona,

  • powtarzalność, czyli każdy z użytkowników, stosując analogiczne dane i algo­rytm, uzyska analogiczne wyniki.

Kolejność wykonywania działań, opisaną przy pomocy różnych instrukcji, nazywa­my instrukcjami sterującymi. Do najważniejszych z nich należą następujące instrukcje:

  • następstwa, ?wykonaj A, a następnie B”,

  • warunku, tzw. instrukcja jeżeli (?if? ?jeżeli W to wykonaj A, a jeżeli nie. to wykonaj B”,

  • skoku, ?go to? ?jeżeli W to skocz do A, jeżeli Q to skocz do B, jeżeli R to skocz do C”, z tym że poszczególne wielkości A, B, C mogą być w różnych miejscach algorytmu.

Instrukcja skoku jest przez niektórych specjalistów krytykowana jako nieelegancka i ucząca złych nawyków w programowaniu. Instrukcja ta może też wprowadzać trud­ności techniczne, np. skok do pętli.

Tworzone algorytmy mogą być proste lub złożone. Złożone algorytmy są wtedy, kiedy za­wierają podprogramy, które z kolei wywołują inne programy w celu pełnego opisu działania. Zazwyczaj algorytm rozwiązania danego zadania przedstawiony jest w formie:

  • opisu słownego,

  • notacji matematycznej,

  • graficznego schematu blokowego lub innej formy zapisu graficznego (tablica decyzyjna; tablica krzyżowa).

Opis słowny stosowany jest najczęściej i przykładami tego są:

  • Przepisy kulinarne.

  • Instrukcje składania mebli.

  • Instrukcje obsługi urządzenia, np. kamery wideo. – Wypełnienie zeznania podatkowego tzw. PIT.

  • Sporządzenie bilansu działalności firmy.

W notacji matematycznej dla prezentacji algorytmu korzysta się z typowych wzorów i reguł matematycznych. Prezentacja ta jest uzupełniania odpowiednimi komentarzami. Przykładami tego typu algorytmu są między innymi:

  • Rozwiązanie równań matematycznych.

  • Obliczanie pierwiastków równania.

  • Rozwiązanie modelu matematycznego programowania, np. metodą Simple.

  • Obliczenie ścieżki krytycznej w modelach graficznych typu PERT/CPM.

Schemat blokowy – jest najbardziej popularną metodą graficznej prezentacji al­gorytmu. Narzędzie to jest stosowane powszechnie dla rozwiązania złożonych pro­blemów. Zasady budowania schematów blokowych są niezwykle proste. Cechują się małą liczbą elementów, co pozwala na łatwość kontroli. Schemat blokowy składa się z następujących elementów:

  1. Strzałka, która wykazuje powiązania między poszczególnymi elementami sche­matu blokowego.

  2. Operand — prostokąt, w którym przedstawia się czynności arytmetyczne lub organizacyjne, dzięki którym otrzymuje się nową wartość, nowy format zapisu.

A=: B+C

Przy czym każdy operand ma powiązania z operandami poprzedzającymi co najmniej jed­nym i jednym operandem następującym.

  1. Predykat lub też blok warunkowy, który przedstawiony jest w postaci rombu. Do predykatu wchodzi zawsze tylko jedna strzałka, wychodzą zaś zawsze dwie. W predykacie przedstawione są czynności logiczne, które służą do sprawdzenia, czy dany warunek został spełniony.

  2. Objaśnienia, które służą do przedstawienia komentarza dla użytkownika, gra­ficznie przedstawione są w postaci nie zamkniętego prostokąta.

  3. Etykiety przedstawiające początek lub koniec schematu blokowego Etykieta ma tylko strzałki wyjściowe – start, lub strzałki wejściowe – koniec. Graficznie przed­stawione są najczęściej w postaci okręgu, elipsy, niekiedy trójkąta.

  4. Łącznik jest to specjalny typ etykiety, który ma za zadanie powiązanie po­szczególnych części schematu blokowego, którego nie można przedstawić w jednej zwartej części. Wyróżnia się łączniki stronicowe, przedstawione w postaci koła, i łączniki międzystronicowe – przedstawione w formie pięciokąta.

powiązane posty

Oprogramowanie komputerowe

OPROGRAMOWANIE Jak wcześniej stwierdziliśmy pojęcie system komputerowy obejmuje również oprogramowanie. System komputerowy stanowi bowiem spójny zestaw środków sprzętowych i programowych. Oprogramowaniem nazywamy ogół środków programowych dostępnych w systemie komputerowym. Oprogra­mowanie […]